ΧΑΛΙΛ ΓΚΙΜΠΡΑΝ

“ΑΓΑΠΗ”

Τότες η Αλμίτρα αυθόρμητα πετάχτηκε:

“Πες μας για την Αγάπη”.

Και Εκείνος το κεφάλι ανασήκωσε και ήρεμα ατένισε το μαζωμένο πλήθος.

Και μέσα στην απέραντη ησυχία π' απλώθηκε, ακούστηκε η φωνή Του δυνατή και καθάρια:

“Σαν η αγάπη σας καλεί, ακολουθάτε την.

Κι ας είν' οι δρόμοι της κακοτοπιές γεμάτοι και γκρεμίσματα.

Και σαν απλώσει τα φτερά της να σας αγκαλιάσει,

Τούτη μην αποφύγετε την θαλπωρή,

Κι ας είναι κίνδυνος, απ' το λεπίδι πούν' χωμένο μέσ' στα πούπουλα να λαβωθήτε.

Κι όταν γλυκόλογα σας πει, πιστέψτε την,

Κι ας είναι φόβος να σκορπίσει τα όνειρά σας,

ωσάν το ξεροβόρι που ξυλιάζει τον ανθόκηπο.

Τι με την ίδια άνεση όπου σας στεφανώνει,

Θα σας σταυρώσει κιόλα αυτή.

Κι όσο για την ανύψωσή σας νοιάζεται,

Τόσο και για το κατρακύλισμά σας.

Κι όπως θα σκαρφαλώσει στην υψηλή σας την κορυφή,

Γλυκά να σας χαϊδέψει τα πιο τρυφερά τα κλώνια

που ηδονικά τεντώνονται στον ήλιο,

Θα κατεβεί στις καρφωμένες τις βαθειές τις ρίζες σας,

Πασκίζοντας να τις τραντάξει

Και να τις ξεκολλήσει αλύπητα από τη μάνα γης.

Σαν το χειρόβολο που τα σπαρτά μαζεύει,

'Ετσι και τούτη σας συνάζει γύρω της.

Σας αλωνίζει ώσπου τέλεια να σας ξεγυμνώσει.

Κοσκίνισμα σας κάνει δυνατό,

Να σας λυτρώσει από τα καύκαλα.

Από τ' αλέτρι της περνάτε, ν' απομείνει ένα τίποτα.

Ακούραστα σας πλάθει,

Σα για να μπορείτε να λυγάτε να πασκίζει να σας φτειάξει.

Κι άλλο πια δεν της μένει:

Στην Άγια Φλόγα σας περνά, ψωμί θεϊκό να γίνετε

Στου Παντοδύναμου Θεού τ' Άγιο το Πατητήρι.

Όλα τούτα τυραννικά η αγάπη θα τ' αξιώσει,

Ώσπου τ' απόκρυφα να νοιώσετε της ίδιας της καρδιάς σας.

Κι ένα κομμάτι άθελα να γίνετε κι εσείς,

Της ίδιας της καρδιάς της Ζήσης.

Όμως, αν από φόβο τη Γαλήνη μόνο και τη ξένοιαστη γυρέψετε χαρά,

Κάλλιο σκεπάζοντας τη γύμνια σας,

Απ' τα λιβάδια της να πάρτε δρόμο.

Πάτε σε κείνο τον ξερότοπο που, ναι, το γέλιο δε θα λείπει.

Όμως το γέλιο αυτό θε νάναι μισερό.

Και δε θα γίνεται όλα τα δάκρυά σας να τα χύσετε.

Η Αγάπη άλλο από τον εαυτό της δεν σας δίνει.

Μήτε ζητά άλλο τίποτα.

Δεν καταχτά, ούτε και καταχτιέται.

Γιατί είναι παντοδύναμη και αυτόφωτη.

Σαν αγαπάς, ποτέ μην πης: “Έχω τον Πλάστη στην καρδιά”.

Πιότερο θάτανε σωστό νάλεγες: “Εγώ είμαι στην καρδιά του Πλάστη”.

Και μην θαρρείς πως γίνεται μπροστά της να σταθείς

Στο μονοπάτι της αγάπης οδηγώντας.

Μονάχη της θα την χαράξει την πορεία σου.

Άν άξιο σε λογαριάζει για ετούτο.

Άλλο σκοπό δεν έχει αυτή,

Παρά την ολοκλήρωσή της.

Όμως, αν στην αγάπη σου την νοιώσεις την ανάγκη,

Λαχτάρες κάποιες νάχεις φλογερές, τούτοι ας είναι οι πόθοι σου:

Να λυώνεις, μα τρεχούμενο να μοιάζεις ποταμάκι,

Που το σκοπό του γλυκοτραγουδεί μέσ' στης νυχτιάς τη σιγαλιά.

Βαθειά τον πόνο της αφάνταστης της τρυφερότητας να ξέρεις,

Μα να λαβώνεσαι απ' την ίδια της την κατανόηση,

Και θεληματικά να ξεματώνεις και χαρούμενα.

Με την καρδιά ανάλαφρη να νοιώθεις το ξημέρωμα,

Ευχαριστώντας τον Δημιουργό, γι' ακόμα μιαν Αγάπης μέρα.

Την έκστασή της να αναπολείς,

Την ώρα της μεσημεριάτικης ξεκούρασης.

Το σούρουπο γιομάτο ευγνωμοσύνη να σκιρτάει το είναι σου,

Και πια πριν ξαπλωθείς για το μακρύ της νύχτας το ξεκούρασμα,

Άσε, σαν το νανούρισμα, μια προσευχή για το αγαπημένο πρόσωπο να ξεπηδήσει απ' την καρδιά σου,

Κι ένα γλυκόλαλο ψιθυριστό απ' τα χείλη σου τραγούδι.”

Θεσσαλονίκη, Τετάρτη 21 Δεκεμβρίου 2011